ಮಾದ್ರೀಶಾಪ

ದಿವ್ಯವಾದ ಏನನ್ನೂ ಮುಟ್ಟಲಾರೆ
ಮುಟ್ಟಿದ್ದೆಲ್ಲ ಚಟಚಟನೆ ಉರಿದುಹೋಗುತ್ತದೆ
ಮಾದ್ರೀಶಾಪ

ಮುಟ್ಟಗೊಡಬೇಡ ನಿನ್ನ
ಬೆರಳು, ಹೆರಳು, ಕೊರಳ
ಸುಡುವುದು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ ನನಗೆ

ನನ್ನ ನಿಟ್ಟುಸಿರು
ಈಗ ಬರಿಯಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಷ್ಟು
ಮೂರ್ತ

ಹಸಿವು, ಹಸಿವು
ದೈವತ್ವ ಕಳಚಿಕೊಂಡು
ಮನುಷ್ಯನಾಗುತ್ತಿರುವ ಕುರುಹು

ಮಾದ್ರಿಯ ಬೆತ್ತಲೆ
ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ
ಪಾಂಡುವಿನ ಮೂಳೆಯ ಹುಡಿ

ದೂರ ನಿಲ್ಲು
ನಿನ್ನ ಅಂಗೈ ರೇಖೆಗಳ ಮೇಲೆ
ನವಿಲುಗಳು ಕುಣಿಯುತ್ತವೆ

ನವಿಲ ಪಾದಗಳಿಂದ
ಹಾಡು ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ
ಆ ಹಾಡಾಗಿ ನಾ ನಿನ್ನ ಮುಟ್ಟುತ್ತೇನೆ

ದೇಹ-ಮನಸು

ಮತ್ತೆ ಈ ಅವಿಧೇಯ ದೇಹ
ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ

ಅವಳೆನ್ನುತ್ತಾಳೆ:
ಮನಸ್ಸು-ದೇಹ ಕೂಡಿಸಬೇಕು ಕಣೋ
ಕೂಡುವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ
ಜಗತ್ತು ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ
ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಬೇಕು

ವೀಣೆಯ ತಂತಿ ಬಿಗಿ ಮಾಡಿ
ನಾದ ಹೊಮ್ಮಿಸಬೇಕು
ರಾಗ ವೀಣೆಯಾಗಿ, ವೀಣೆ ರಾಗವಾಗಿ
ಬದಲಾಗಬೇಕು

ಇಲ್ಲ,
ಅದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆನ್ನುತ್ತಿದೆ ದೇಹ

ಅವಳ ನೀಳ ಬೆರಳ ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ
ಕೊರಳಸೆರೆ ಬಿಗಿಯುತ್ತದೆ
ತೊಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಪನ

ದೇಹ ಬಯಲು
ಮನಸು ಬೆತ್ತಲು
ಲಯವಾಗಿದ್ದು ಒಳಗಿನ ಕತ್ತಲು

ಹೌದು
ದೇಹ-ಮನಸು ಕೂಡಬೇಕು
ಜಗತ್ತು ಹುಟ್ಟದಿದ್ದರೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ;
ನಮ್ಮ ಸಾವನ್ನಾದರೂ ನಾವು ಹೆರಬೇಕು

ಗಂಧ

ತೇಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇನೆ
ದೇಹಕ್ಕೆ ಆತ್ಮ...
ನುಣುಪು ನುಣುಪಾಗಿ
ಗಂಧದಂತೆ ಏನೋ ಹೊರಡುತ್ತಿದೆ
ಹಣೆಗೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು...

ನಿನ್ನ ಪಾದದ ಹೆಬ್ಬೆರಳು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಬೇಕು
ಅಲ್ಲಿ ಚಕ್ರದಂತೆ ಸುಳಿಸುಳಿ ಸುತ್ತಬೇಕು
ಸಣ್ಣ ಬೆವರಿನ ಕಣವ ತಂದು ಎದೆಗಂಟಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು
ಎದೆಯ ಸಾವಿರ ಕೋಗಿಲೆಗಳಿಗೆ ಗಂಟಲಾಗಬೇಕು

ಅರೆಕ್ಷಣವಾದರೂ ಸೈ
ಹೆಣ್ಣಾಗಬೇಕು
ಮುಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಮುಖ ಹುದುಗಿಸಿ ಮಗುವಾಗಿಸಬೇಕು
ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಜಿನುಗಿಸಿ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಾಗಬೇಕು
ಮೊಲೆಯೂಡಿಸಿ ನಿನ್ನ ಒಡಲಾಗಬೇಕು

ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆಲ್ಲ
ನೀನು ಬರಸೆಳೆದು ಗೀರಿದ ಗುರುತು
ಪ್ರತಿ ಗಾಯದಲ್ಲೂ
ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ

ತೇಯುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇನೆ
ದೇಹಕ್ಕೆ ಆತ್ಮ
ಗಂಧದಂತೆ ಹೊರಟಿದ್ದು ನೀನಾ?
ತೇಯ್ದು ತೇಯ್ದು ದೇಹವೂ ಆತ್ಮವೂ ಅಳಿದಾಗ
ಉಳಿಯುವುದು ಬರಿಯ ನೀನೇನಾ?
ಅಥವಾ ನೀನೆಂಬ ನಾನಾ?

ಅಗೋ,
ಮಿಂಚುಹುಳದ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ
ಚಂದಿರ ಹುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದಾನೆ
ಬಾ, ಅವನಿಗೊಂದು ಹೆಸರು ಇಡೋಣ